still ill

The Kids in the Hall

Πολλές φορές αναρωτιέμαι τί είναι αυτό που μας καθορίζει σαν άτομα.Ποιοί είναι οι παράγοντες που συνεργούν στο κτίσιμο του εαυτού μας;Πάντα πίστευα ότι η πόλη που ζω συμμετέχει ενεργά στη διαμόρφωση ενός κάποιου βλέμματος.Αναφέρομαι σ'αυτή όχι μόνο ως τοποθεσία αλλά και ως ένα σύνολο εικόνων και ήχων.
Περπατώντας την,μου δίνεται η εντύπωση ότι για κάποιο λόγο έπρεπε να βρίσκεται εδώ ακριβώς που βρίσκεται,κουβαλώντας όχι μόνο τα σώματα των ανθρώπων που τη διασχίζουν καθημερινά αλλά και τις μνήμες τους,την Ιστορία τους.
Εξ'απαλών ονύχων μετατρεπόμαστε σε πιστούς φύλακες,'την περιφρουρούμε νυχθημερόν έχοντας την αίσθηση του ανέστιου σε κάτι τόσο οικείο'.Κάθε γωνιά της μας γνωρίζει και την γνωρίζουμε.
Αυτός ο δρόμος που χάσκει μπροστά σου σε είχε πρωτοσυναντήσει ως φοιτητή που ένιωθε το αίμα του να κυλάει ορμητικά στις φλέβες,ο μισοάδειος τώρα σταθμός σε παρηγόρησε καθώς αποχαιρετούσες αγαπημένα σου πρόσωπα,σ'αυτό το παγκάκι κάποτε χάραξες ένα όνομα.
Η όψη της πόλης αλλάζει,η ίδια εξαπλώνεται,εξελίσσεται,η μορφή της όμως δε χάνεται από τα μάτια σου.Έχει το δικό της ουρανό,τα δικά της αρώματα,τις δικές σου ιστορίες.
Περνώντας ξανά και ξανά από τα ίδια γνώριμα μέρη που στάθηκαν σιωπηλοί θεατές προσωπικών μου στιγμών,διαφορετικών κάθε φορά,μου έρχεται στον νου ένας υπέροχος,κατά τη γνώμη μου,στίχος των Ήταν,είναι και θα είναι:"το φιλί,το φιλί το τελευταίο πόσο διαφέρει απ'το πρώτο"
Το φιλί ναι,αυτό το παγκάκι όμως...

posted by still ill @ 10:45 AM